در مرگ یک داستان‌نویس قهوه‌چی

یارعلی پورمقدم، استاد تئاتر، نمایش‌نامه‌نویسی و دیالوگ‌نویسی در داستان بود. هر مرگی باورناپذیر است اما مرگ او علاوه بر این، بهت‌آور هم بود؛ راستش شوکه شدیم؛ غافلگیری تا این حد؟ آخر یک اشاره‌ای، یک زمینه‌چینی‌ای، یک خبری که بگویی حالم بده؛ مریضم؛ وقتشه؛ its time. ما فکر می‌کردیم (اگر اصلا فکر می‌کردیم) هرطور باشد، فعلا عجالتا یارعلی در صف نیست؛ لااقل اول صف نیست؛ داشت خوش‌خوشک کارهای قبلی‌اش را در اینستا، فیس‌بوک و صفحه شخصی‌اش در تلگرام می‌گذاشت؛ نه شکایتی از پیری، نه نالیدنی از دردی در جسم؛ نه اعلان خبری از نارسی عضوی، کم‌کاری جزئی. ما که درگیر و غرق روزمرگی طاقت‌فرسایمان بودیم. می‌گفتم آها یارعلی؟ نه نه او هست، هست و این‌ بار که تهران رفتیم، دوباره می‌رویم سراغش؛ دوباره کارهایش را می‌خوانیم؛ و چه و چه؛ از همین وعده‌های هرگز محقق‌نشدنی همیشگی در مورد خیلی‌های دیگر‌ اما یارعلی صبر نکرد. فرصت نداد. آخر چرا؟ این چه کاری بود؟

اصلا یارعلی رودست زد. «ناچکالی» کرد. بازی را به هم زد. اصلا داستان بدی نوشت. داستان بی‌قاعده‌ای نوشت. آخر ما خوانندگان خوگرفته به قواعد کلاسیک داستان‌نویسی و نمایش‌نامه‌نویسی که هی بهمان می‌گویند اگر تفنگی در صحنه اول ظاهر شد در صحنه نمی‌دانم چندم باید حتما شلیک شود، چطور می‌توانیم با این کار کنار بیاییم. آخر مرد، یک اشاره‌ای، یک ندایی؛ همین‌طور ناگهانی؟ همین‌طور یکدفعه‌ای؟ تو که داستان او هنری‌وار نمی‌نوشتی.

یا نه؟ ما غافل بودیم؟ ما هوشیار نبودیم. باید گوش‌به‌زنگ می‌بودیم. شاید نشانه‌ها را سر راه چیده ما ندیدیم؛ وگرنه چرا دوباره «داغم سی رویین‌تن»؟ چرا دوباره «هفت‌خاج رستم»؟ چرا دوباره «ده سوخته»؟ چرا دوباره نوستالژی مسجد‌سلیمان؟